അറബിയിലും പേർഷ്യനിലും അവയുടെ സമീപപ്രദേശത്തുള്ള മറ്റ് മിക്ക ഭാഷകളിലും ‘അദബ് അൽ-സുജൂൻ’ അല്ലെങ്കിൽ ഹബ്‌സിയാത്ത് എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു സാഹിത്യ വിഭാഗമുണ്ട് . “ജയിലെഴുത്ത്” എന്നാണ് ഇവ രണ്ടു കൊണ്ടും അർത്ഥമാക്കുന്നത്. തത്ത്വചിന്തകനായ മിസ്റ്റിക് ആയൻ അൽ ഖുദാത് അൽ-ഹമദാനി (1098-1131) അദ്ദേഹത്തെ മതനിന്ദ കുറ്റം ആരോപിച്ച് ജന്മനാടായ ഹമദാനിൽ വെച്ച് വധിക്കപ്പെടുന്നതിന് മുമ്പ് ബാഗ്ദാദിലെ ജയിലിൽ വെച്ച് എഴുതിയ ശക്വാ അൽ-ഗ്രൈബ് (അപരിചിതന്റെ പരാതി)ഈ വിഭാഗത്തിലെ ക്ലാസിക്കുകളിൽ ഉൾപ്പെടുന്നതാണ്.

മസ്ഊദ് സഅദ് സൽമാൻ (11-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പേർഷ്യൻ കവി), ഹഖാനി ഷെർവാനി തുടങ്ങിയ പ്രമുഖ വ്യക്തികൾ അവരുടെ ജയിൽ രചനകളിൽ നിന്ന് കാവ്യാത്മകമായ പ്രശസ്തി നേടിയവരാണ്. ഇതിഹാസ കവി അബു ഫിറാസ് അൽ-ഹംദാനി (932-968) കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിൽ തടവിലായിരുന്നപ്പോളാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിത സമാഹാരമായ അൽ-റുമിയത്ത് രചിച്ചത്.

ആളുകളെ ഭയപ്പെടുത്താനും നിശബ്ദരാക്കാനുമായി ജയിലിൽ അടയ്ക്കുകയും പീഡിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അറബ് സ്വേച്ഛാധിപതികൾ മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല. ചരിത്രത്തിലുടനീളം, അവർക്ക് ഉയർത്തിപ്പിടിക്കാൻ ഒരു പ്രശസ്തി ഉണ്ടായിരുന്നു.

പ്രമുഖ അറബ് സാഹിത്യകാരായ സോനല്ലാ ഇബ്രാഹിം,അബ്ദുൽ റഹ്‌മാൻ മുനീഫ് വനിതാ അവകാശപ്രവർത്തകനായ നവാൽ അൽ സദാവി തുടങ്ങിയവരെല്ലാം സമകാലിക ജയിൽ എഴുത്തുകാരിൽ പ്രധാനികളാണ്.ജനപ്രിയ ഫെമിനിസ്റ്റും മാർക്സിസ്‌റ് കലാകാരനുമായ ഇൻജി അഫ്ലാതുൻ (1921-1989)ഫലസ്തീനിയൻ മായി മസ്രി,തുർക്കിഷ് കുർദിശ് ഫിലിംമേക്കർ യിൽമാസ്‌ ഗുനായ്, ഇറാനിയൽ നോവലിസ്റ്റ് ശഹർനശ് പാർസിപുർ തുടങ്ങിയവർ ഈ സാഹിത്യവിഭാഗത്തെ ദൃശ്യ, അവതരണ കലകളിലേക്കു കൂടി വ്യാപിപ്പിച്ചവവരാണ്.

ചുരുക്കത്തിൽ ജയിൽ രചനവിഭാഗം നമ്മുടെ ഭാഷകളിൽ നന്നായി റിഹേഴ്സൽ ചെയ്തതും നന്നായി മനസ്സിലാക്കിയതും വൈവിധ്യമാർന്നതുമായ ഒരു സാഹിത്യശേഖരമാണ്. അതിനാൽ, ജയിൽ രചനയുടെ വിഭാഗം നമ്മുടെ ഭാഷകളിൽ നന്നായി പരിശീലിച്ചതും നന്നായി മനസ്സിലാക്കിയതും വൈവിധ്യമാർന്നതുമായ ഒരു സാഹിത്യശേഖരമാണ് – അതിനായി പ്രായമായ സ്വേച്ഛാധിപതികൾ, മറന്നുപോയ ഷാകൾ, യുദ്ധം ചെയ്യുന്ന മുല്ലകൾ, ശക്തമായ സൈനിക ഭരണകൂടങ്ങൾ, സൈക്കോട്ടിക് ടിൻ- പോട്ട് സ്വേച്ഛാധിപതികൾക്ക് നന്ദി അറിയിക്കാനും എളിയ നന്ദി പ്രകടിപ്പിക്കാനും വിശാലമായ ഇടം നമുക്കുണ്ട്.

ലോകത്ത് സ്വേച്ഛാധിപതികൾ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ നമ്മുടെ സാഹിത്യസൃഷ്‌ടികളുടെ ഒരു പ്രധാന വിഭാഗവും ഗുരുതരമായി വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യപ്പെടുമായിരുന്നുവെന്ന് നിരീക്ഷിക്കാനാവും.മാജിക് റിയലിസത്തിന്റെയും സ്‌പാനിഷിലെ ഡിക്റ്റേറ്റർ നോവലുകളുടെയും നിർമ്മാണത്തിൽ ലാറ്റിനമേരിക്കൻ സ്വേച്ഛാധിപതികൾ വഹിച്ച സമാന വേഷങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അഗസ്റ്റോ പിനോഷെ ഇല്ലാത്ത ഗബ്രിയേൽ ഗാർസിയ മാർക്വേസ് എത്രത്തോളം പ്രശസ്തനാവുമെന്ന് ചേർത്തു വായിക്കാം!.

ജയിൽ ഒരു പൊതുമണ്ഡലമെന്ന നിലയിൽ

ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ജയിൽ രചനയുടെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ ഉദാഹരണം ഇറ്റാലിയൻ മാർക്സിസ്റ്റായ അന്റോണിയോ ഗ്രാംഷിയുടെ ‘പ്രിസൺ നോട്ട്ബുക്സാ’ണ്. ഇറ്റാലിയൻ ഫാസിസ്റ്റ് മാഷിസ്മോ ബെനിറ്റോ മുസ്സോളിനിയുടെ തടവറകളിൽ തന്റെ ദാരുണമായ സാഹചര്യങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന രചനയാണത്. അദ്ദേഹം ജീവിച്ച ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദാർശനിക പ്രതിഫലനങ്ങൾ ഇതിൽ നിന്നും നമുക്ക് ഗ്രഹിക്കാനാവും.ബോത്തിയസിന്റെ ദാർശനിക ഗ്രന്ഥങ്ങളും മാർക്കോ പോളോയുടെ ട്രാവൽ ഫാന്റസികളും ഈ വിഭാഗത്തിൽ പെട്ടവയാണ്.
എന്നാൽ മാർട്ടിൻ ലൂഥർ കിംഗ് ജൂനിയറിന്റെ “ലെറ്റർ ഫ്രം ബർമിംഗ്ഹാം ജയിൽ” (1963) എന്ന പരമപ്രധാനമായ ഉദാഹരണം മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്,ജയിലിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് തത്ത്വചിന്തയിൽ ഒരു പുസ്തകമോ ഗ്രന്ഥമോ എഴുതുന്നതിനും തടവിലുള്ള സമയത്തെ ചിന്തയുടെയും എഴുത്തിന്റെയും ഒരു പ്രത്യേക മോഡായി ഉപയോഗിക്കുന്നതിനും ഇടയിൽ നാം വ്യത്യാസം കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്.

പ്രിമോ ലെവിയുടെ ഹോളോകോസ്റ്റ് ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളായ ഇഫ് ദിസ് ഈസ് എ മാൻ ,സർവൈവൽ ഇൻ ഓഷ്വിറ്റ്സ് എന്നിവ ഉദാഹരണമായെടുത്താൽ എഴുത്തുകാരന് തന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ ആത്മാവ് പിടിച്ചെടുക്കാൻ ഇനി ഇല്ലാതിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ തടവറയുടെ ഭീകരത മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടക്കാനാകുമെന്നതിന്റെ വ്യക്തമായ ഒരു സംഭവമാണ്.

പുതുതായി പുറത്തിറങ്ങിയ തന്റെ ജയിൽ രചനകളുടെ ഇംഗ്ലീഷ് വിവർത്തനങ്ങളുടെ ഒരു ശേഖരമായ,You Have Not Yet Been Defeated എന്ന പുസ്തകത്തിൽ ഈജിപ്ഷ്യൻ വിപ്ലവ പ്രവർത്തകൻ അലാ അബ്ദുൽ-ഫത്താഹ് ഈ വിശുദ്ധമായ പാരമ്പര്യം പിന്തുടരുകയും
സ്പഷ്ടമായ ഗദ്യത്തിൽ നമ്മുടെ ധിക്കാരിയായ ആത്മാവിന്റെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് വ്യാപകമായി ചിന്തിക്കാനായി
അവരുടെ സ്വമേധയാ തടവിലാക്കപ്പെടാനുള്ള വിമർശനാത്മക ചിന്തകരുടെ ഈ മഹാസഭയിൽ ചേരുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്.

“നിങ്ങൾ കൈവശം വച്ചിരിക്കുന്ന വാചകം ജീവിക്കുന്ന ചരിത്രമാണ്,” എന്നാണ് കനേഡിയൻ ആക്ടിവിസ്റ്റ് നവോമി ക്ലീൻ ഈ വാല്യത്തിന്റെ ഒരു ആമുഖത്തിൽ എഴുതുന്നത്. ഈജിപ്തിലെ കുപ്രസിദ്ധമായ തോറ ജയിലിലെ ഒരു സെല്ലിൽ പെൻസിലും പേപ്പറും ഉപയോഗിച്ചാണ് ഈ വാക്കുകളിൽ പലതും ആദ്യം എഴുതിയത്, ഞങ്ങൾക്ക് ഒരിക്കലും മനസ്സിലാകാത്ത വിധത്തിൽ പിന്നീട് അവ ഒളിച്ച് കടത്തുകയും ചെയ്തു”

ഈ “ഞങ്ങൾ” എന്നതിൽ തീർച്ചയായും ഈജിപ്തുകാരും ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അറബികളും മുസ്ലീങ്ങളും ഉൾപ്പെടുന്നില്ല, ഈ വാക്കുകൾ അവരുടെ യഥാർത്ഥ അറബിയിൽ എങ്ങനെ എഴുതി കടത്തപ്പെടുന്നുവെന്ന് അവർ നന്നായി മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. ഈ വിഭാഗത്തിന്റെയും അത് പ്രവർത്തിക്കുന്ന രീതിയുടെയും മുഴുവൻ ചരിത്രവും അവർക്ക് ഉണ്ട്.അതെന്തായാലും, ക്ലീനിന്റെ ആമുഖം അലാ അബ്ദുൽ-ഫത്താഹിന്റെ ഗദ്യത്തിന് കൂടുതൽ ആഗോള സ്വീകരണം നൽകുന്നു, അത് അദ്ദേഹവും സഖാക്കളും നടത്തിയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് നല്ലതായി ഭവിക്കും. സ്വന്തം നാട്ടിലും അറബ്-മുസ്ലിം ലോകത്തും അദ്ദേഹം ഒരു ഐതിഹാസിക വ്യക്തിയായി മാറിയിരിക്കുമ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തെ ആഗോളതലത്തിൽ അംഗീകരിക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകളുടെ ചക്രവാളങ്ങൾ അവരുടെ ചിന്തകൾക്കപ്പുറം വികസിപ്പിക്കും.

സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിനും ഐക്യദാർഢ്യത്തിനും ഇടയിൽ

അലാ അബ്ദുൽ ഫത്താഹിന്റെ രചനകൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത് തീർച്ചയായും സ്വാഗതാർഹമായ ശ്രമമാണ്. ഇവിടെ ഇംഗ്ലീഷ് വാല്യത്തിന്റെ എഡിറ്റർമാർ അവരുടെ വായനക്കാരെ അറിയിക്കുന്നു, “ആദ്യമായി, അലയുടെ കൃതികളുടെ ഒരു ശേഖരം അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളും സുഹൃത്തുക്കളും ഒരുമിച്ച് കൊണ്ടുവരികയും കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയും വിവർത്തനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.”

യഥാർത്ഥ അറബി ഗദ്യവും ഇംഗ്ലീഷ് വിവർത്തനവും തമ്മിലുള്ള ഈ മധ്യസ്ഥത സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിന്റെ വൃത്തികെട്ട ബിസിനസ്സിനും ആത്യന്തികമായി ഈജിപ്ഷ്യൻ വിപ്ലവകാരിയെ പ്രശംസിക്കുന്നതിനേക്കാൾ വളരെ കുറച്ച് മാത്രം ചെയ്യാനാകുന്ന ലിബറൽ ഐക്യദാർഢ്യത്തിന്റെ മിനുക്കിയ ഇടത്തിനും ഇടയിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നു. ഈ രചനകളുടെ കേന്ദ്ര പ്രാധാന്യം വിപ്ലവ നിമിഷത്തിന്റെ കിടങ്ങുകളിൽ അവയുടെ യഥാർത്ഥ വിമോചനം നിലനിൽക്കുന്നു എന്നതാണ്.ആ ക്രൂരതയുടെ ആഴമാണ് ഈ ആഗോള സ്വീകരണത്തിന്റെ ചക്രവാളങ്ങളെ അറിയിക്കേണ്ടത്.

1955 ജൂൺ 26-ന് സോവെറ്റോയിലെ ക്ലിപ്‌ടൗണിൽ “നമ്മുടെ തഹ്‌രീർ സ്‌ക്വയറുകൾ പോലെയുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് ആയിരക്കണക്കിന് ആളുകൾ കോൺഗ്രസ് ഓഫ് പീപ്പിൾസിൽ പങ്കെടുക്കാനും സ്വാതന്ത്ര്യ ചാർട്ടറിൽ വോട്ടുചെയ്യാനും
ഒത്തുകൂടിയപ്പോൾ, ഉള്ള ഒരു നിർണായക ചരിത്ര സംഭവത്തെ പരാമർശിക്കുന്ന ലേഖനത്തിന്റെ ആദ്യ പേജുകളിൽ തന്നെ
അലാ അബ്ദുൽ-ഫത്താഹ് ആ വിമോചന ഗദ്യം പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു വിപ്ലവകാരി വേദിയിലെത്തി ചാർട്ടർ കാവ്യാത്മകമായി ചൊല്ലുന്നു. നിറഞ്ഞ ചതുരാകൃതിയിലുള്ള അവിടെ ഇടിമുഴക്കങ്ങൾ ഉയരുന്നു ‘ആഫ്രിക്ക! ആഫ്രിക്ക!”

“ആഫ്രിക്ക! ആഫ്രിക്ക!” എന്ന ആ പല്ലവിയുടെ പ്രതിധ്വനിയിൽ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ മുഴുവൻ ഭാഗവും വായിക്കണം.

ആ ഐതിഹാസിക നിമിഷത്തിൽ നിന്ന്, കാലിഫോർണിയയിലെ ടെക് കമ്പനികളോട് അലാ അബ്ദുൽ-ഫത്താഹ് ഇംഗ്ലീഷിൽ നടത്തുന്ന പ്രസംഗത്തിലേക്ക് മാറണം, അവിടെ അവരുടെ ഉപയോക്താക്കളുടെ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെ മാനിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം പ്രഭാഷണം നടത്തുന്നു, അത്തരം സാധ്യതകളെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം എത്രമാത്രം ദോഷൈകദൃകാണ്. “കമ്പനികൾ അങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്യാൻ സാധ്യതയില്ല. കോർപ്പറേഷനുകൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ അതൊന്നും ചെയ്യാൻ സാധ്യതയില്ല.

നല്ല പരിചയസമ്പന്നനായ ഒരു സാങ്കേതിക വിദഗ്ധൻ എന്ന നിലയിൽ, ഈജിപ്ഷ്യൻ വിപ്ലവകാരിക്ക് ഇന്റർനെറ്റ്ന് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയുന്ന ജൈവ ഐക്യദാർഢ്യത്തിനും അത് വായുവിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന നിമിഷത്തിന്റെ ഉത്തേജനത്തിനും ഇടയിലുള്ള ആ ആന്ദോളനത്തിന്റെ അപകടങ്ങളെയും വാഗ്ദാനങ്ങളെയും കുറിച്ച് നന്നായി അറിയാം.

ഈ ആന്ദോളന പദങ്ങളിൽ ,കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, വിപ്ലവത്തിന്റെ 10 വർഷത്തെ ലൈവ്-ആക്ഷൻ റിപ്പോർട്ടേജ് പോലെയാണ് എഴുത്തുശേഖരം വായിക്കുന്നത്. ഈജിപ്ഷ്യൻ നർമ്മബോധം എന്ന പഴഞ്ചൊല്ലാണ് ഗദ്യത്തെ ഒരുമിച്ച് നിർത്തുന്നത്: “എർദോഗന്റെ ഈജിപ്ത് സന്ദർശന വേളയിൽ, ഒരു തമാശ ഇന്റർനെറ്റിൽ പ്രചരിച്ചു. ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകളും സെക്യുലറിസ്റ്റുകളും സൈന്യവും എല്ലാം ‘തുർക്കി മാതൃക’ ആഗ്രഹിക്കുന്നു . അവർക്ക് തുർക്കിയെ കുറിച്ച് ഒരു ചുക്കും അറിയില്ല എന്ന് ഇത് തെളിയിക്കുന്നു,

2012-ൽ ഗാസയിലേക്കുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹ്രസ്വ യാത്രാവിവരണമാണ് പുസ്തകത്തിലെ ഏറ്റവും ചലിക്കുന്ന ഭാഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യമേറിയ റിപ്പോർട്ടേജ് ,സ്വതസിദ്ധമായ ആ നർമ്മബോധം വിരാമമിട്ട്, അവിടെ അദ്ദേഹം തന്റെ ഗദ്യത്തെ ഒന്നിലധികം ആശ്ചര്യങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നു: ഗാസ സാധാരണമാണ്, ഗാസ ഡിസ്റ്റോപ്പിയൻ ആണ്, ഗാസ സ്വതന്ത്രമാണ്. ഈ പേജുകളിൽ, അലാ അബ്ദ് എൽ-ഫത്താഹ് ഒരു പൊതുമണ്ഡലം സൃഷ്ടിക്കുന്നു, അതിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജയിൽ രചനകൾ പുതിയ ഈജിപ്ഷ്യൻ പൗരന്റെ ഏറ്റവും വിമോചിതമായ ആത്മാവായി ഉയർന്നുവരുന്നു.

റിയലിസ്റ്റ് മുതൽ ആദർശവാദി വരെ

ഈ ശേഖരത്തിലെ ഒരു പ്രധാന പ്രമേയം ഈജിപ്തിനായി ഒരു ഭരണഘടന തയ്യാറാക്കുന്നതിലുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയാണ്. അതിൽ വിപ്ലവത്തിന്റെ അരാജകത്വവും അതിന് കാരണമായ സ്വേച്ഛാധിപത്യവും ന്യായവും സമാധാനപരവുമായ ഒരു പ്രമേയത്തിന് വഴങ്ങുന്നു. ഈ ഭാഗത്ത് അലാ അബ്ദുൾ-ഫത്താഹ് തന്റെ പ്രത്യേക സ്ഥാനത്തെക്കുറിച്ചും ആഗോള സന്ദർഭത്തെക്കുറിച്ചും പൂർണ്ണമായി ബോധവാനാണ്. അദ്ദേഹം എഴുതി “നിങ്ങൾ 1946-ൽ എഴുതിയ ഇറ്റലിയുടെ ഭരണഘടന വായിച്ചാൽ, ഫാസിസത്തിന്റെ തിരിച്ചുവരവിന്റെ സാധ്യതയെക്കുറിച്ച് അതിന്റെ എഴുത്തുകാർ ആശങ്കാകുലരാണെന്ന് നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കും. അതുപോലെ, 1996-ൽ എഴുതിയ ദക്ഷിണാഫ്രിക്കൻ ഭരണഘടനയും വർണ്ണവിവേചന വ്യവസ്ഥയുടെ ഫലങ്ങൾ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നതിൽ വളരെയധികം ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുന്നു”.

ഈ രണ്ട് ഉദാഹരണങ്ങളിൽ നിന്നും “ആധുനിക ഭരണഘടനകൾ അവരുടെ ജനങ്ങളുടെ അനുഭവങ്ങളും സമരങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. വിപ്ലവങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ട ഭരണഘടനകൾ വിപ്ലവത്തിന് പിന്നിലെ കാരണങ്ങളും വിപ്ലവകാരികളുടെ ആശങ്കകളും പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു” എന്ന് അദ്ദേഹം ഉപസംഹരിക്കുന്നു:

സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിന് വിധേയരായ ആളുകളുടെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളെ പുതിയ ഭരണഘടനയുടെ ഫാബ്രിക്കിലേക്ക് മാറ്റുക എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാദം. “അപ്പോൾ, ഈജിപ്ഷ്യൻ വിപ്ലവം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടതിനെത്തുടർന്ന് എഴുതപ്പെട്ട ഒരു ഭരണഘടനയിൽ ‘പീഡനം’ എന്ന വാക്ക് പോലും പരാമർശിക്കാത്തതിൽ എന്തെങ്കിലും അർത്ഥമുണ്ടോ?” എന്നദ്ദേഹം ചോദിക്കുന്നു. “1971-ലെ ഭരണഘടനകൾ പീഡനം അപ്രസക്തമായ കുറ്റകൃത്യമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു (അതായത്, പ്രോസിക്യൂഷനിൽ നിന്ന് സമയബന്ധിതമായി തടഞ്ഞിട്ടില്ല). എന്നാൽ അതിന്റെ എഴുത്തുകാർ പീഡനക്കുറ്റത്തിന്റെ നിർവചനം നിയമത്തിലേക്ക് മാറ്റി എന്നും ഇതിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹം ഉപസംഹരിക്കുന്നു.

“ഭരണകൂടത്തിന്റെ തയ്യൽക്കാർ നിയമങ്ങൾ വെട്ടി തുന്നിക്കെട്ടി, അതിനാൽ ആഭ്യന്തര മന്ത്രാലയത്തിന്റെ മിക്ക രീതികളും മാരകമായവ പോലും ചെറിയ ദുരുപയോഗങ്ങളായി വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടുന്നു, ‘നരഹത്യ’ അല്ലെങ്കിൽ ‘തെറ്റായ മരണം’ എന്ന വകുപ്പിലുള്ള ശിക്ഷാവിധികൾ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത് മുഴുവൻ സുരക്ഷയെയും അട്ടിമറിക്കും.”

ഇവിടെയാണ് ഒരു യാഥാർത്ഥ്യവാദി ആദർശവാദിയാകുന്നത് – അവന്റെ വിപ്ലവാനുഭവങ്ങളുടെ ആഴത്തിൽ നിന്ന് ജനാധിപത്യ ഭാവിയിലേക്കുള്ള വഴിയൊരുക്കേണ്ട ന്യായത്തിന്റെയും അനുരഞ്ജനത്തിന്റെയും ആവശ്യകത ഇവിടെ ഉയർന്നുവരുന്നു.

അറബ് ആത്മനിഷ്ഠതയുടെ പുനർവിചിന്തനം

ഒരു ഈജിപ്ഷ്യൻ വിപ്ലവകാരി തന്റെ ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവെച്ച ലക്ഷ്യത്തിന്റെ ഈ ഘട്ടത്തിൽ എഴുതിയത് വിപ്ലവത്തിന്റെ ചൈതന്യം നിലനിർത്തുന്നതിനേക്കാൾ വളരെ കൂടുതലാണ്. ഈജിപ്തുകാരുടെയും ലോകമെമ്പാടുമുള്ള നമ്മുടെ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾക്കായി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിൽ ആ ആത്മാവിന്റെ പ്രയോജനം എന്താണ്? അതിനാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗദ്യം പ്രത്യാശയുടെ ഉദാരമായ പുനഃസ്ഥാപനമായിട്ടല്ല, മറിച്ച് സമൂലമായ ഒരു വാഗ്ദാനത്തിന്റെ പ്രഘോഷണമായിട്ടാണ് വായിക്കേണ്ടത്.

അലാ അബ്ദ് എൽ-ഫത്താഹ് തന്റെ മാതാവിന്റെയും പിതാവിന്റെയും വശങ്ങൾ വെച്ച് നോക്കിയാലും ഒരു വിശിഷ്ട കുടുംബത്തിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്. എന്നാൽ സത്യത്തിൽ അദ്ദേഹം തഹ്‌രീർ സ്‌ക്വയറിന്റെ മകനാണ്. ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ജനാധിപത്യ അഭിലാഷങ്ങളുടെ പുണ്യഭൂമിയിൽ, അറബ് സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിന്റെ അടിത്തറ ഇളക്കിയ കാലതാമസമുള്ള ധിക്കാരത്തിന്റെ പ്രതീകമായി അദ്ദേഹം ജനിച്ചു.

അതിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ ആരംഭാവസ്ഥയിൽ, 2009 ജൂണിൽ ടെഹ്‌റാനിലെ ആസാദി സ്ക്വയറിൽ ആ വെല്ലുവിളി ആരംഭിച്ചു.ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ ടുണീഷ്യയിലേക്കും ഈജിപ്തിലേക്കും മറ്റ് അറബ് ലോകത്തിലേക്കും വ്യാപിക്കുകയും അവിടെ നിന്ന് തുർക്കിയിലേക്ക് പോകുകയും ഗെസി പാർക്ക് പ്രതിഷേധത്തിൽ പുഷ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. .

യുഎസിലെ വാൾസ്ട്രീറ്റ് അധിനിവേശ പ്രക്ഷോഭവും പടിഞ്ഞാറൻ അർദ്ധഗോളത്തിന്റെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളും ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു ആഗോള ആക്കവും കൂട്ടുന്നതിൽ ഇവയെല്ലാം അവിഭാജ്യമായിരുന്നു. അതെല്ലാം വെറുതെയാകുമായിരുന്നില്ല.

ഈ വാല്യത്തിൽ ആത്യന്തികമായി പ്രകടമായത്, അറബ് വിപ്ലവങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ കൃതിയിൽ , മൊത്തത്തിൽ നിന്ന് തുറന്ന വിപ്ലവങ്ങളിലേക്കുള്ള ഒരു ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ മാറ്റം എന്ന് ഞാൻ വിളിച്ചതിൽ നിന്ന് രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ വിപ്ലവകരമായ മനോഭാവം എങ്ങനെ മാറിയിരിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ പ്രത്യേക അനുരണനങ്ങളാണ്.

ഇവിടെ നമ്മൾ ഇനി നമ്മുടെ കഥയുടെ ഒരു ഹോമറിക് ബ്രാവുറ അവസാനിപ്പിക്കാൻ കാത്തിരിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് വിപ്ലവത്തിന്റെ നാടകം നമ്മുടെ സ്വന്തം വിധികളുടെ രചയിതാക്കളായി വികസിക്കുന്ന ഒരു ബഖ്തീനിയൻ സംഭാഷണത്തിൽ തിരക്കിലാണ്. ഈ പദങ്ങളിൽ, അലാ അബ്ദുൽ-ഫത്താഹിന്റെ പ്രാധാന്യം അദ്ദേഹം രചിച്ച ഒരു വിപ്ലവകരമായ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഗദ്യത്തിൽ മാത്രമല്ല, അത് സൃഷ്ടിക്കുന്ന പൊതുജന സന്തോഷത്തിലുമാണ്.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗദ്യത്തെക്കുറിച്ച് എതിർപ്പിന്റെ ഒരു സന്തോഷമുണ്ട്. കെയ്‌റോയിലെ തെരുവുകളിൽ സ്വതന്ത്രമായി പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ തന്റെ ജയിലിന്റെ ഇരുണ്ട ജയിലിടത്തെ അദ്ദേഹം ഒരു ശോഭയുള്ള പൊതുമണ്ഡലമാക്കി മാറ്റി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗദ്യത്തിൽ, അദ്ദേഹം ഉദാഹരിക്കുന്ന പുതിയ അറബ് വ്യക്തിത്വത്തിൽ, അറബ് വിപ്ലവങ്ങൾ ഉജ്ജ്വലമായ വിജയമായിരുന്നു എന്നതിന്റെ ജീവിക്കുന്ന സാക്ഷ്യമാണ് അലാ അബ്ദുൽ ഫത്താഹ്.

മൊഴിമാറ്റം :മുജ്തബ മുഹമ്മദ്‌