ജനങ്ങളുമായി ഇടപഴകാതെ നാം മാറി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അവരില്‍ ആത്മീയമായി ഏറ്റവും വിശുദ്ധന്‍ നമ്മളാണെന്ന് നമുക്ക് തോന്നും. വലിയ കാര്യങ്ങളൊന്നും നാം ചെയ്തിട്ടില്ലെങ്കിലും ജനങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും ശുദ്ധമായ മനസ്സിനുടമയും ഏറ്റവും ബുദ്ധിമാനും വിശാലഹൃദയനും നാം തന്നെയാണെന്ന് നമുക്ക് സ്വയം തോന്നുന്നു. എന്നാല്‍ ഏറ്റവും എളുപ്പമുള്ളതും ലളിതവുമായ വഴിയാണ് നമുക്ക് വേണ്ടി നാം തെരെഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്നത്.
വിട്ടുവീഴ്ച്ചയുടെ ആത്മാവുള്‍ക്കൊണ്ട് ജനങ്ങളുമായി ഇടപഴകലാണ് യഥാര്‍ഥ മഹത്വം. അവരുടെ ദൗര്‍ബല്യങ്ങളിലും കുറവുകളിലും വീഴ്ച്ചകളിലും അനുകമ്പ കാണിക്കുന്നവരായി മാറണം. അവരെ സംസ്‌കരിച്ച് നമ്മുടെ നിലവാരത്തിലേക്ക് അവരെ കൂടി ഉയര്‍ത്തി കൊണ്ടുവരുന്നതിന് സാധ്യമാകുന്നത്ര ശ്രമിക്കാനുള്ള താല്‍പര്യമായിരിക്കണം നമുക്കുണ്ടാവേണ്ടത്.
നമ്മുടെ മഹത്വവും ഔന്നിത്യവും ഉപേക്ഷിക്കണമെന്നല്ല അതിന്റെ അര്‍ഥം. അല്ലെങ്കില്‍ ഈ ജനങ്ങളുടെ മോശമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ പ്രശംസിക്കണമെന്നോ അവര്‍ക്ക് മുഖസ്തുതി പറയണമെന്നോ എന്നല്ല അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. അവരേക്കാള്‍ മുകളിലാണ് നാം എന്ന് വരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തലുമല്ല അതിന്റെ അര്‍ഥം. മറിച്ച് പരസ്പര വിരുദ്ധമായ ഇവ രണ്ടിനെയും ചേര്‍ത്തുവെക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. ഹൃദയ വിശാലത അതിന് അനിവാര്യമാണ്. അതാണ് യഥാര്‍ഥ മഹത്വം.
(സലാഹ് അബ്ദുല്‍ ഫത്താഹ് ഖാലിദ് ക്രോഡീകരിച്ച് പുറത്തിറിക്കിയ സയ്യിദ് ഖുതുബിന്റെ ‘അഫ്‌റാഹു റൂഹ്’ എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ നിന്നും)
