എന്റെയടുത്ത് വേറൊരുത്തന്‍ വരാറുണ്ട്. അവനെ കാണുന്നത് തന്നെ എനിക്ക് ഭയമാണ്. പരാജയത്തെ കുറിച്ചും, ഭാവിയെ കുറിച്ചുമൊക്കെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവന് എന്നും എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കും. എന്റെ ഓരോ ചുവടും പരാജയത്തിലേക്കാണ് എന്നാണ് അവന്റെ സംസാരം കേട്ടാല്‍ എനിക്ക് തോന്നാറുളളത്. ലോകത്ത് ആരെയും വിശ്വസിക്കാന്‍ കൊള്ളില്ല എന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചുപോകാറുണ്ട്. അവനെ ഞാന്‍ കഠിനമായി വെറുക്കുന്നു. ഇതു വളരെ വിചിത്രമാണ്. ഈ രണ്ടു കൂട്ടുകാരെയും ഞാന്‍ പരസ്പരം പരിചയപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. ഒരേ സമയം അവരെ രണ്ടുപേരെയും എനിക്ക് കാണാന്‍ പറ്റാറില്ല. ആദ്യത്തെ കൂട്ടുകാരന്‍ ഉപദേശിച്ച നല്ല കാര്യങ്ങള്‍ രണ്ടാമത്തെ കൂട്ടുകാരനോട് പറയുമ്പോള്‍, അതെ ശരിയാണ്, പക്ഷേ…എന്നാണ് പറയാറുള്ളത്. അവന് വളരെ കുശാഗ്രബുദ്ധിക്കാരനാണെങ്കിലും എന്റെ ആദ്യത്തെ ഫ്രണ്ടിനെ അവന് എന്നും തള്ളിപ്പറയും. ഞാന്‍ എന്ത് ചെയ്താലും അവന് അതില്‍ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും കണ്ടെത്താനുണ്ടാകും. മുന്‍ധാരണകള്‍ നിറഞ്ഞ എടുത്തുചാടിയുള്ള ഉപദേശങ്ങളാണ് അവന് എപ്പോഴും നല്‍കാറുള്ളത്. അത് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ എനിക്കെന്റെ എല്ലാ ധൈര്യവും ചോര്‍ന്നു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നും.
എന്നാല്‍ ഇങ്ങനെയൊരു കൂട്ടുകാരനെ എനിക്ക് വേണ്ടെന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അവന് ഒരിക്കലും എന്റെ നല്ല കൂട്ടുകാരനാവാന്‍ കഴിയില്ല.
ഒരു നിമിഷം നില്‍ക്കൂ, അതാരാണ് വരുന്നതെന്ന് നോക്കൂ. ഞാന്‍ ആദ്യം നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞ എന്റെ നല്ലവനായ കൂട്ടുകാരന്‍. അവന് തിരിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നു.
പ്രവാചകന്‍(സ) പഠിപ്പിച്ചു: ”പിശാചും മനുഷ്യനെ സ്പര്‍ശിക്കും മാലാഖമാരും മനുഷ്യനെ സ്പര്‍ശിക്കും. പിശാച് സ്പര്‍ശിച്ചാല്‍ അത് നിരാശയും അപകര്‍ഷതാബോധവും അധമചിന്തയുമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും നല്‍കുകയില്ല. എന്നാല്‍ മാലാഖ സ്പര്‍ശിച്ചാല്‍ പ്രതീക്ഷയും നന്മയും നേര്‍മാര്‍ഗവും ലഭിക്കും. മാലാഖയാല്‍ സ്പര്‍ശിക്കപ്പെട്ടവന്‍ അല്ലാഹുവിനെ സ്തുതിക്കുകയും അവനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യും. പിശാചിനാല്‍ സ്പര്‍ശിക്കപ്പെട്ടവന്‍ അല്ലാഹുവില്‍ അഭയം തേടുകയും പാപമോചനം തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്.”
അതിഥികളെ ആദരിക്കണമെന്നത് പ്രവാചകന്‍(സ) പഠിപ്പിച്ച മര്യാദയുടെ പാഠങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഇത് മനുഷ്യ അതിഥികളെ ആദരിക്കുന്ന കാര്യം മാത്രമല്ല. മാലാഖമാരായ അതിഥികള്‍ വന്നാലും നാം ആദരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അത് അവരുടെ ഉപദേശങ്ങള്‍ ശ്രവിച്ചുകൊണ്ടും ജീവിതത്തില്‍ പകര്‍ത്തികൊണ്ടുമായിരിക്കണം. പൈശാചിക ദുര്‍ബോധനങ്ങളുടെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ കുറിച്ച് പണ്ഡിതന്മാര്‍ വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒറ്റപ്പെടല്‍, ഭയം, നിസ്സഹായത എന്നിവയൊക്കെ അത് മനുഷ്യനില്‍ ഉണ്ടാക്കിത്തീര്‍ക്കും. ഹൃദയത്തിന്റെ വക്രതയുടെ പ്രഭവകേന്ദ്രത്തെ കണ്ടെത്തുക എന്നതാണ് അധമചിന്തകളെ തടയാനുള്ള ഒന്നാമത്തെ പടി. വിശ്വാസിയുടെയോ വിശ്വാസിനിയുടെയോ ഹൃദയം അവരുടെ നിധിയാണ്. വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടുന്നതും കണക്ക് തീര്‍പ്പാക്കപ്പെടുന്നതും ഈ ഹൃദയത്തെ തന്നെയാണ്. പിശാചിന്റെയും കൂട്ടാളികളുടെയും കയ്യില്‍ നിന്ന് അതിനെ സംരക്ഷിക്കാന്‍ നാം ഓരോരുത്തരും ജാഗ്രത പുലര്‍ത്തേണ്ടതുണ്ട്.
വിവ: അനസ് പടന്ന
