​അല്ലാഹുവുമായുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിച്ച് മനുഷ്യൻ സ്വാഭാവികമായും വെച്ചു പുലർത്തുന്ന ചില ധാരണകളുണ്ട്. “ഞാൻ ആദ്യം ശ്രമിച്ചാൽ മാത്രമേ അല്ലാഹു എനിക്ക് നൽകുകയുള്ളൂ” എന്നൊരു ചിന്താഗതി പലപ്പോഴും വിശ്വാസികളിൽ ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. എന്നാൽ, വിശുദ്ധ ഖുർആനിലെ  സൂക്ഷ്മമായ ചില ശൈലികൾ ഈ ധാരണകളെ തിരുത്തിക്കുറിച്ചുകൊണ്ട്, അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യമാണ് നമ്മുടെ എല്ലാ നല്ല കാര്യങ്ങൾക്കും തുടക്കം കുറിക്കുന്നത് എന്ന് നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

​സ്നേഹത്തിൻ്റെ തുടക്കം

​നമ്മളിൽ പലരും വിശ്വസിക്കുന്നത്, ഒരു അടിമ കഠിനമായി പരിശ്രമിച്ച് അല്ലാഹുവിനെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ, അതിൻ്റെ ഫലമായി അല്ലാഹു തിരിച്ച് സ്നേഹിക്കുന്നു എന്നാണ്. എന്നാൽ, ഖുർആൻ ഈ വിഷയത്തിൽ ഒരു വലിയ സത്യം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു: ​”അപ്പോൾ അല്ലാഹു അവരെ സ്നേഹിക്കുകയും, അവർ അവനെ സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ജനതയെ കൊണ്ടുവരും.” (അൽ-മാഇദ: 54)

​ഈ വചനത്തിൽ, “യുഹിബ്ബുഹും” (അവൻ അവരെ സ്നേഹിക്കുന്നു) എന്ന ക്രിയയാണ് “വയുഹിബ്ബൂനഹു” (അവർ അവനെ സ്നേഹിക്കുന്നു) എന്ന ക്രിയക്ക് മുമ്പായി വന്നിരിക്കുന്നത്. ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നത്, അല്ലാഹുവാണ് ആദ്യം സ്നേഹം തുടങ്ങുന്നത് എന്നാണ്. നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിൽ അവനോടുള്ള സ്നേഹത്തിൻ്റെ വിത്ത് പാകുന്നത് അവൻ തന്നെയാണ്. അവൻ്റെ സ്നേഹം കാരണമാണ് നമുക്ക് അവനെ തിരിച്ച് സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയുന്നത്.

​പശ്ചാത്താപത്തിനുള്ള പ്രചോദനം

ഒരു തെറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ, പശ്ചാത്തപിച്ച് അല്ലാഹുവിങ്കലേക്ക് മടങ്ങിവരുന്നത് അടിമയുടെ ബാധ്യതയാണ്. എന്നാൽ, ഖുർആനിലെ ചില വചനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, പശ്ചാത്തപിക്കാനുള്ള ഉൾപ്രേരണ പോലും അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യത്തിൻ്റെ ഫലമാണ് എന്നാണ്: ​”പിന്നീട് അവർക്ക് പശ്ചാത്തപിക്കാൻ വേണ്ടി അവൻ അവരുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു.” (അത്തൗബ: 118)

​”താബ അലൈഹിം” (അവൻ അവരുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു) എന്ന പ്രയോഗം “ലിയത്തൂബു” (അവർ പശ്ചാത്തപിക്കാൻ വേണ്ടി) എന്നതിനും മുൻപ് വന്നിരിക്കുന്നു. അതായത്, ഒരു വ്യക്തിക്ക് പശ്ചാത്തപിക്കാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥയും അവസരവും നൽകിക്കൊണ്ട് അല്ലാഹുവാണ് ആദ്യം അവനിലേക്ക് തിരിയുന്നത്. അവൻ്റെ കാരുണ്യം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, നമുക്ക് തെറ്റ് മനസ്സിലാക്കുവാനും ഖേദിക്കുവാനും പശ്ചാത്തപിക്കുവാനും സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. നമ്മുടെ തൗബ അല്ലാഹുവിൻ്റെ ‘തൗഫീഖ്’ (സഹായം) ആണ്.

​തൃപ്തിയുടെ ക്രമം

അല്ലാഹുവിൻ്റെ പ്രീതി (രിളാ) നേടുക എന്നതാണ് ഒരു വിശ്വാസിയുടെ ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യം. എന്നാൽ, പരസ്പരമുള്ള തൃപ്തിയുടെ ക്രമം ശ്രദ്ധേയമാണ്: ​”അല്ലാഹു അവരിൽ സംതൃപ്തനായി, അവർ അവനിലും സംതൃപ്തരായി.” (അൽ-ബയ്യിന: 8)​

ഇവിടെയും, “റളിയല്ലാഹു അൻഹും” (അല്ലാഹു അവരിൽ സംതൃപ്തനായി) എന്ന ഭാഗം “വറളൂ അൻഹു” (അവരും അവനിൽ സംതൃപ്തരായി) എന്നതിന് മുന്നേ വരുന്നു. അല്ലാഹു ഒരു അടിമയിൽ സംതൃപ്തനാകുന്നു. അവൻ്റെ കാരുണ്യത്താൽ അവന് തൗഫീഖ് (സഹായം) നൽകുന്നു. അതിലൂടെ ആ അടിമക്ക് അല്ലാഹുവിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്ന കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യാനും, അവസാനം അല്ലാഹുവിൽ സംതൃപ്തനായിത്തീരാനും കഴിയുന്നു. അല്ലാഹുവിൻ്റെ പ്രീതിയാണ് നമ്മുടെ തൃപ്തിയുടെ താക്കോൽ.

​​ഈ ഖുർആനിക ശൈലികൾ എല്ലാം നമ്മെ എത്തിക്കുന്നത് ഒരു പരമമായ സത്യത്തിലേക്കാണ്: നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ നന്മകൾക്കും പുണ്യകർമ്മങ്ങൾക്കും തുടക്കം കുറിക്കുന്നത് അല്ലാഹുവിൻ്റെ മുൻഗണനയുള്ള കാരുണ്യവും അളവറ്റ സ്നേഹവുമാണ്. അവൻ്റെ സ്നേഹം, പശ്ചാത്താപത്തിനുള്ള ഉൾപ്രേരണ, നമ്മോടുള്ള തൃപ്തി എന്നിവയെല്ലാം നമ്മെ അവനിലേക്ക് അടുക്കുവാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ തുറന്നു തരുന്ന താക്കോലുകളാണ്.

​അതുകൊണ്ടുതന്നെ, ഈ സത്യം ഒരു വിശ്വാസിക്ക് നൽകുന്നത് അതിമഹത്തായ ആശ്വാസമാണ്. നമ്മുടെ ശ്രമങ്ങൾ അല്ലാഹുവിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുള്ള ഒരു ‘നിമിത്തം’ (കാരണം) മാത്രമാണ്. എന്നാൽ, ആ ശ്രമങ്ങൾ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തുന്നത് അല്ലാഹുവിൻ്റെ അനന്തമായ സ്നേഹവും കാരുണ്യവും നമ്മളിൽ വർഷിക്കപ്പെടുന്നത് കൊണ്ടാണ്. നമ്മൾ എപ്പോഴും ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടത് ഇതാണ്: “അല്ലാഹുവേ, നീ സ്നേഹിക്കുകയും, മാപ്പ് നൽകുകയും, തൃപ്തനാകുകയും, പൊറുക്കുകയും ചെയ്ത ശ്രേഷ്ഠരായ ജനങ്ങളിൽ നീ ഞങ്ങളെ ഉൾപ്പെടുത്തേണമേ.”

Summary: The passage explains that all goodness, faith, and repentance in a believer’s life begin not from human effort but from Allah’s mercy and love. Many people think they must first strive toward Allah before receiving His grace, but the Qur’an teaches that Allah initiates love, repentance, and satisfaction. Verses such as “He loves them, and they love Him” (Al-Ma’idah 5:54), “Then He turned to them so that they may repent” (At-Tawbah 9:118), and “Allah is pleased with them, and they are pleased with Him” (Al-Bayyinah 98:8) show that divine affection, forgiveness, and acceptance always come first.